Stefan Arczyński (ur. 31 lipca 1916 w Essen - zm. 28 sierpnia 2022 we Wrocławiu) – polski fotograf. Urodzony w Niemczech w rodzinie emigrantów z Wielkopolski, fotografią zainteresował się już w młodości, w szczególności fotografią sportową. Wykonywał m.in. zdjęcia podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1936 w Berlinie. Od 1934 uczył się zawodu, a później podjął pracę w usługowym zakładzie fotograficznym w Essen.
Po wybuchu wojny wcielony do Luftwaffe i skierowany został do Francji; tam zajmował się opracowywaniem fotografii lotniczych. Później przeniesiony do piechoty trafił na front wschodni na Ukrainę. Także i tam nie rozstawał się z aparatem fotograficznym i robił zdjęcia podczas wojny z ZSRR. Ranny pod Stalingradem trafił do sowieckiego lazaretu i do niewoli. Przeżył dzięki temu, że był członkiem Związku Polaków w Niemczech.
W 1946, po przebyciu polskiego obozu przejściowego, uzyskał obywatelstwo polskie i osiedlił się w Kamiennej Górze na Dolnym Śląsku, gdzie prowadził zakład fotograficzny. W 1950 przeprowadził się do Wrocławia, gdzie przy ul. Łokietka otworzył fotograficzny zakład usługowy. W 1952 poznał Lidię Cichocką, artystkę baletu Opery Wrocławskiej; dwa lata później wziął z nią ślub.
Uczył fotografii we Wrocławskim Towarzystwie Fotograficznym, potem został też członkiem ZPAF. Jego fotografie dokumentujące odbudowę Wrocławia i Dolnego Śląska publikowane były m.in. przez wydawnictwo Ossolineum.
Wykonywał zdjęcia na okładki czasopism i do widokówek; fotografował także sztukę – balet i teatr. Przez wiele lat współpracował z reżyserem Henrykiem Tomaszewskim[4], liczne są też portrety, szczególnie żony Lidii. Dużo podróżował po świecie, obok zdjęć z różnych regionów Polski ma w swym dorobku także fotografie z licznych krajów Europy oraz m.in. z Chin, Indii, Afryki i USA. Za Wikipedią.
Po wybuchu wojny wcielony do Luftwaffe i skierowany został do Francji; tam zajmował się opracowywaniem fotografii lotniczych. Później przeniesiony do piechoty trafił na front wschodni na Ukrainę. Także i tam nie rozstawał się z aparatem fotograficznym i robił zdjęcia podczas wojny z ZSRR. Ranny pod Stalingradem trafił do sowieckiego lazaretu i do niewoli. Przeżył dzięki temu, że był członkiem Związku Polaków w Niemczech.
W 1946, po przebyciu polskiego obozu przejściowego, uzyskał obywatelstwo polskie i osiedlił się w Kamiennej Górze na Dolnym Śląsku, gdzie prowadził zakład fotograficzny. W 1950 przeprowadził się do Wrocławia, gdzie przy ul. Łokietka otworzył fotograficzny zakład usługowy. W 1952 poznał Lidię Cichocką, artystkę baletu Opery Wrocławskiej; dwa lata później wziął z nią ślub.
Uczył fotografii we Wrocławskim Towarzystwie Fotograficznym, potem został też członkiem ZPAF. Jego fotografie dokumentujące odbudowę Wrocławia i Dolnego Śląska publikowane były m.in. przez wydawnictwo Ossolineum.
Wykonywał zdjęcia na okładki czasopism i do widokówek; fotografował także sztukę – balet i teatr. Przez wiele lat współpracował z reżyserem Henrykiem Tomaszewskim[4], liczne są też portrety, szczególnie żony Lidii. Dużo podróżował po świecie, obok zdjęć z różnych regionów Polski ma w swym dorobku także fotografie z licznych krajów Europy oraz m.in. z Chin, Indii, Afryki i USA. Za Wikipedią.
/
